Τι μας (υπεν)θύμισε η παρουσία των Ρουμάνων…

Γήπεδο δίχως οπαδούς είναι ένα μέτριο φαγητό. Θα το φας γιατί πεινάς. Αν όμως γνώριζες την πραγματική γαστρονομία, τότε ίσως να μην πλησίαζες ποτέ πια τις κλασικές -κουραστικές- ταβέρνες για να φας τις -βαρετές- πατάτες τηγανιτές. Και να πεις… «καλές είναι, ε;».

Οχι. Ούτε καλές είναι, ούτε πρέπει να τις συνηθίζεις. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ-Αρης, Λάρισα-Βόλος, ΑΕΚ-Πανιώνιος δίχως οπαδούς των δύο ομάδων είναι Κυριακές με... κενά. Κυριακές με απουσίες. Ελευθερώστε τις μετακινήσεις. Οπως κάνατε παλιότερα. Δώστε χρώμα και πλουραλισμό στην κερκίδα.

Η απαγόρευση των εκδρομών δεν είναι λύση. Λύση θα είναι αυτή που θα πρέπει να βρείτε. Εδώ και πολλά χρόνια, όλοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντες έχουν «κάτσει» πάνω στην απαγόρευση χωρίς ουσιαστικά να λύνουν το πρόβλημα. Απορρίπτουν αιτήματα, αρνούνται οι ΠΑΕ, δε δίνει το «ok» η Αστυνομία και ο ένας κλείνει το μάτι στον άλλον. Απλά βαριούνται να ασχοληθούν…

Πόσο πιο τυχεροί οπαδοί είμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι που προλάβαμε τα εκτός έδρας και τις εκδρομές; Και πόσο πιο ειρηνική κουλτούρα υπήρχε μέσα στα γήπεδα; Πάθος, ένταση, αλλά σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Οι πραγματικοί Ultras έχουν κανόνες ηθικής. Οι χούλιγκαν όχι…

Τελικά, όσο περνούν τα χρόνια, πάντα θα υπάρχει κάτι που δε θα έχει ζήσει η τωρινή γενιά και το καυχιέται η παλιότερη. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας λέγαμε πως υπάρχουν παιδιά που δεν ξέρουν τι σημαίνει δραχμή. Πως υπάρχουν νέοι που δεν έχουν παίξει αμπάριζα ή… τσιγκάκια. Οπαδικά λέμε πως υπάρχουν γενιές φιλάθλων που δεν έχουν πάει οργανωμένα σε ένα «δυνατό» εκτός.

Ας ελπίζουμε σε λίγα χρόνια να μην υπάρξει η γενιά που θα λέμε… δεν έχει πάει ποτέ στο γήπεδο.

Η παρουσία των Ρουμάνων στο ματς-μπαράζ με την Εθνική Ελλάδας αλλά και κάθε φιλοξενούμενων οπαδών μπορεί να δώσει μόνο θετικές σκέψεις. Αρκεί να τις δεις και να μη αντιδράσεις σαν στρουθοκάμηλο.